எப்படி ஜெபிக்கவேண்டும்?

ஜெபம் என்றால் என்ன? ஏன், எப்படி ஜெபிக்கவேண்டும்?  

- சகோ. எம். ஜியோ பிரகாஷ் 

ஆவிக்குரிய வாழ்வின் தொடர் வெற்றிக்கு ஜெபம் முக்கியமான ஒன்று. ஜெபமில்லாமல் ஆவிக்குரிய வாழ்வு இல்லை என்றே கூறவேண்டும். ஆனால் 'ஜெபம் என்றால் என்ன?' என்பதும் 'எப்படி ஜெபிக்கவேண்டும்' என்பதும் தங்களை ஆவிக்குரியவர்கள் என்று கூறிக்கொள்ளும் பலருக்கும் தெரிவதில்லை. ஜெபத்தைக் குறித்து  தவறான ஒரு எண்ணத்தைக் கொண்டவர்களாகவே பல கிறிஸ்தவர்கள் இருக்கின்றனர்.  

தங்களுக்குத் தேவையான காரியங்களைத்  தேவனிடம் கேட்பது, தினசரி காலையிலும் இரவு படுக்கச் செல்லும் முன்பும்  சில வசனங்களைச் சொல்லி பாட்டுப் பாடி தங்களது தேவைகளைக் கேட்பது, சில குறிப்பிட்ட மந்திரங்களை ஜெபப் புத்தகத்தைப் பார்த்து படிப்பது,   இப்படித்தான் எண்ணிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். ஆனால் இவர்கள் அனைவரிடமும் பொதுவான காரியம் ஜெபத்தில் தங்களது தேவை ஏதாவது ஒன்று சந்திக்கப்படவேண்டும் எனும் கருத்தே முக்கியமாக இருக்கும்.   

ஜெபம் என்றால் என்ன?

ஆனால், ஜெபம் என்பது தேவனைத் தேடுவது. தேவ உறவில் வளர உதவுவது. அது ஒரு தாயும் குழந்தையும் பேசி உறவாடுவதுபோன்ற ஒரு அனுபவம். அது எந்த உலக பொருள் சார்ந்த அல்லது இவ்வுலகு சார்ந்த காரியத்தையும் முன் நிறுத்தாதது. அது ஆவிக்குரிய ஒரு வளர்ச்சிக்கு உதவுவதாகவும் தேவனோடு ஒட்டிக்கொள்ள உதவுவதுமாகும். இந்தத் தெளிவு பலரிடமும் இல்லாததால், தேவ தொடர்பு பெரும்பாலான மக்களிடம் இருப்பதில்லை. எனவே அவர்களது ஆவிக்குரிய வளர்ச்சியும் சிறப்பானதாக இல்லை என்றே கூறவேண்டும். 

தேவனிடம் நமது தேவைகளை எடுத்துச் சொல்வதில் தவறில்லை. ஆனால் அதைவிட தேவனோடுள்ள ஐக்கியத்தை தேவன் விரும்புகிறார். ஒரு மகன் அல்லது மகள் தாய் தந்தையிடம் வேறு  எதுவும் பேசாமல் எப்போதுபார்த்தாலும் எனக்கு அது வேண்டும், இது வேண்டும் என்று தனது தேவை மற்றும் ஆசைகளையே கூறிக்கொண்டிருந்தால் எப்படி இருக்கும்? இன்று கல்லூரியில் படிக்கும் பல மாணவ மாணவிகள் இப்படித்தான் வீட்டில் இருக்கின்றனர். தாய் தந்தையிடம் எதுவும் பேசாமல் தங்களது தேவைக்குமட்டும் பேசி ஏதாவது கேட்கின்றனர். சில பெற்றோர்கள் இப்படி என்னிடம் வருத்தப்பட்டுக் கூறுவதுண்டு. இன்று மனிதர்களது ஜெபமும் தேவன் முன் இப்படித்தான் இருக்கிறது.

தேவன் மக்கள் தன்னிடம் இரப்பதை விரும்புவதில்லை, மாறாக அவர் மக்கள் தன்னிடம் உறவோடு வாழ்வதை விரும்புகின்றார். நமது ஜெபம் சிறப்பாக அமையவும் தேவன் விரும்பும் விதமாகவும் இருக்கச் சில வேத அடிப்படையிலான காரியங்களை நாம் பார்த்து நம்மைத் திருத்திக்கொள்வது நலமாக இருக்குமென்று எண்ணுகிறேன். 

வீண் வார்த்தைகளை அலப்பாதேயுங்கள் அதாவது தேவையற்ற வார்த்தைகளை பேசாதிருங்கள் 

தேவன் வெறும் வார்த்தை அலங்காரத்தைப் பார்த்து ஜெபத்தை அங்கீகரிப்பவரல்ல. "கபடமில்லாத உதடுகளிலிருந்து புறப்படும் என் விண்ணப்பத்திற்குச் செவி கொடும்". (சங்கீதம் - 17:1) எனது தாவீது கேட்பதுபோல கபடமில்லாத இருதயத்தோடு ஜெபிக்கும் விண்ணப்பத்துக்குச் செவி கொடுக்கும் தேவன் அவர். சங்கீதம் 66:18 கூறுகிறது, "என் இருதயத்தில் அக்கிரம சிந்தை கொண்டிருந்தேனானால் ஆண்டவர் எனக்குச் செவி கொடார்" (சங்கீதம் - 66:18). எனவே வீண் வார்த்தைகள் தேவனுக்குத் தேவையில்லை. 

இயேசு கிறிஸ்துக் கூறினார், " நீங்கள் ஜெபம் பண்ணும்போது அஞ்ஞானிகளைப்போல வீண் வார்த்தைகளை அலப்பாதேயுங்கள்; அவர்கள் அதிக வசனிப்பினால் தங்கள் ஜெபம் கேட்கப்படும் என நினைக்கிறார்கள். அவர்களைப்போல நீங்கள் செய்யாதிருங்கள். உங்கள் பிதாவை நோக்கி நீங்கள் வேண்டிக்கொள்கிறதற்கு முன்னமே உங்களுக்கு இன்னது தேவை என்று அவர் அறிந்திருக்கிறார்." (மத்தேயு - 6:7,8) 

சிலர் வசனங்களுக்குமேல் வசனமாகச்  சொல்லி ஜெபித்தால்தான் தேவன் கேட்பார் என எண்ணி வசனமாகச் சொல்லிக்கொண்டிருப்பார்கள். ஆனால் அவர்கள் தங்களது அறிவால் தாங்கள் படித்த வசனங்களை சொல்கிறார்களே தவிர இருதய பூர்வமாக ஜெபிப்பதில்லை. இதயபூர்வமான ஜெபம் உண்மையில் வசனங்களை அடுக்க நினைக்காது. 

ஜெபிப்பதிலும் பெருமை ஏற்பட வாய்ப்பு இருக்கிறது. சிலர் தாங்கள் ஜெபிப்பது பிறருக்குத் தெரியவேண்டும் எனும் எண்ணத்தில் ஜெபிப்பர். அத்துடன் தாங்கள் ஜெபிப்பது சிறப்பான ஜெபம் என பிறர் என்ன வேண்டுமென்று வசனங்களை அடுக்குவர். தங்களை அறியாமலே இவர்களது மனம் பிறர் நமது ஜெபத்தைக் கவனிக்கிறார்கள்  எனும் பெருமையிலேயே இருக்கும். இயேசு கிறிஸ்து கூறிய பரிசேயனுடைய ஜெபமாகவே இவர்களது ஜெபம் இருக்கும். எனவே இந்தப் பெருமை நம்மை ஆழ்த்திவிடாமல் கவனமாக இருக்கவேண்டும்.

"நமது கைகளோடுகூட நம்முடைய இருதயத்தையும் பரலோகத்திலிருக்கிற தேவனிடத்திற்கு ஏறெடுக்கக்கடவோம்! (புலம்பல் - 3:41)

அந்தரங்கத்தில் ஜெபியுங்கள் 

ஜெபிப்பதற்கு இயேசு கிறிஸ்து கூறிய முக்கியமான ஒரு முறை அந்தரங்கத்தில் ஜெபிப்பதாகும். அதாவது நாம் ஜெபிப்பது (அதாவது நமது தனி ஜெபம்) தேவனுக்கு மட்டுமே தெரிய வேண்டும். "நீயோ ஜெபம் பண்ணும்போது, உன் அறை  வீட்டிற்குள் பிரவேசித்து, உன் கதவைப் பூட்டி, அந்தரங்கத்திலுள்ள உன் பிதாவை நோக்கி ஜெபம் பண்ணு; அப்போது அந்தரங்கத்தில் பார்க்கிற உன் பிதா வெளியரங்கமாய்  உனக்குப் பதிலளிப்பார்". (மத்தேயு - 6:6).

சில ஊழியர்கள் " நான் ஒன்றரை மணி நேரம் , இரண்டு மணி நேரம் நெடு முழங்காலில் நின்றேன் என தங்களது அந்தரங்க ஜெப பெருமையை கூறக்  கேட்கலாம். ஆனால் நாமே பார்க்கலாம், இப்படிக் கூறுபவர்களது தனிப்பட்ட வாழ்க்கை சாட்சியற்றதாகவே இருக்கும். 

ஒருமுறை ஒரு சகோதரர் என்னிடம், "பிரதர், எங்களது வீட்டில் தனி அறையே இல்லை. நான் எப்படி அந்தரங்கமாக  தனி அறையில் சென்று ஜெபிப்பது?" என்று கேட்டார். இப்படித்தான் பலர் எண்ணுகின்றனர். அந்தரங்கம், தனி அறை   என்று கூறப்பட்டுள்ளதன்  மெய்யான பொருள், "நீ ஜெபிப்பது பிறருக்குத் தெரியாமல் இருக்கவேண்டும் எனும் அர்த்தத்திலேயே தவிர அறை கதவை பூட்டிக்கொண்டு ஜெபிப்பதையல்ல. உன் உள் மனக்கதவை பூட்டிக்கொண்டு என்று அர்த்தம்.


மனச்சாட்சியோடு ஜெபியுங்கள் 

ஜெபிப்பதில்  மன சாட்சியோடு ஜெபிப்பது முக்கியம். எனக்குத் தெரிந்த ஆசிரியர்  நண்பர் ஒருவருக்கு இரண்டு குழந்தைகள். அவரது மனைவியும் ஆசிரியை. காலையில் எழுந்ததும் அவரது மனைவி படும் கஷ்டம் சொல்லி முடியாது. சமையல் வேலையை முடித்து இரண்டு குழந்தைகளையும் குளிப்பாட்டி, பள்ளிக்கு அனுப்பிவிட்டு அவர்களும் பள்ளிக்குச் செல்ல வேண்டும். அவர் கணவரோ ஆவிக்குரிய மனிதர் என்று சொல்லிக்கொள்பவர். காலையில் எழுந்ததும் முகத்தைக் கழுவிவிட்டு தனி அறையில் சென்று ஜெபிக்கிறேன் என்று சொல்லிக்  கதவை மூடிக்கொள்வார். ஒன்று அல்லது ஒன்றரை மணி நேரம் கழித்து கதவைத் திறந்துகொண்டு வெளி வருவார். அதற்குமுன் அவர் மனைவியே  தனியே அனைத்து வேலைகளையும் தனியே செய்து முடித்துவிட்டு சாப்பிட்டும் சாப்பிடாமலும் பள்ளிக்குச் செல்வார். அவர் சென்றபின் இந்த ஆவிக்குரிய ஆசிரியர் குளித்து மனைவி ஆக்கிவைத்த சிற்றுண்டியைச் சாப்பிட்டுவிட்டு நிதானமாக பள்ளிக்குச் செல்வார். மனைவி படும் கஷ்டத்தைப் பற்றியோ இதர விஷயங்களை பற்றியோ இவருக்கு ஒரு கவலையும்கிடையாது. இத்தகைய மனச்சாட்சியற்ற ஜெபம் தேவையா? இதனை தேவன் அங்கீகரிப்பாரா? சாதாரண உலக மனிதன்கூட இப்படி இருக்க மாட்டானே? எனவே ஜெபத்தைவிட மனிதத் தன்மை முக்கியம். 

எப்போதும் ஜெபம் பண்ணுங்கள் 

நமது ஆண்டவராகிய இயேசு கிறிஸ்து, "சோர்ந்துபோகாமல் எப்போதும் ஜெபம் பண்ணவேண்டும்" (லூக்கா - 18:1) என்று அறிவுறுத்தினார்.   அப்போஸ்தலரான பரிசுத்த பவுல் அடிகளும், " இடைவிடாமல் ஜெபம் பண்ணுங்கள்" (கொலோ - 4:2 & 1 தெச - 5:17) என்று அறிவுரைக்கு கூறுகின்றார்.

பலருக்கும் இது குறித்து தெளிவில்லை. இந்த அவசர உலகத்தில் எப்போதும் இருந்து ஜெபம் பண்ணிக்கொண்டே இருந்தால் போதுமா? மனிதனுக்கு வேறு வேலையே இல்லையா? என்று எண்ணுகின்றனர்.  எப்போதும் ஜெபம் பண்ணவேண்டும் என்று கூறுவதால் ஒரு ஓரமாக அமர்ந்திருந்து ஜெபித்துக்கொண்டே இருக்கவேண்டும் என அர்த்தமல்ல. நமது இருதயம் எப்போதும் தேவ சிந்தையுடன் இருக்கவேண்டும் என்பதே பொருள். ஒருவர் எந்த வேலை செய்தாலும் அதனிடையே தேவனை புகழ்ந்து போற்ற முடியும். நீங்கள் ஒரு ஆசிரியராக, மருத்துவராக, கொத்தனாராக, தச்சுவேலை செய்பவராக இருக்கலாம். அனால் உங்கள் வேலையினூடே தேவனை புகழ்ந்து நன்றி சொல்லி ஜெபிக்க முடியும். ஆதாவது நமது ஆத்துமா தேவ தொடர்பில் இருக்கும்.

அப்படி ஜெபிக்கும் மனிதன் தவறான செயல்பாடுகளில் ஈடுபடமாட்டான். அப்படி ஜெபிக்கும் மனிதன் இழிவான ஆதாயத்துக்காக  எதுவும் செய்யமாட்டான்.

"ஜெபத்தில் உறுதியாய் தரித்திருங்கள் " (ரோமர் - 12:12)

யாருக்காக ஜெபிப்பது?

பலரது ஜெபங்கள் தங்களது குடும்ப தேவைகளை எடுத்துச் சொல்லி வேண்டுவதாகவே இருக்கிறது. ஆனால் இயேசு கிறிஸ்து  சொல்கிறார்,  " உங்கள் பிதாவைநோக்கி நீங்கள் வேண்டிகொள்கிறதற்கு முன்னமே உங்களுக்கு இன்னது தேவை என்று அவர் அறிந்திருக்கிறார்" (மத்தேயு - 6;8).

நமது தேவை பிதாவுக்குத் தெரியும் எனும் நம்பிக்கை நமக்கு வேண்டும். நமது தேவைகளை அவர் பார்த்துக்கொள்வார். எனவே நமக்காக ஜெபிப்பதுடன் மற்றவர்களுக்காகவும் ஜெபிக்கவேண்டும். அப்போஸ்தலரான பவுல் அடிகள் திமோத்தேயுக்கு  பின்வருமாறு எழுதுகிறார்:

"  எல்லா மனுஷருக்காகவும் விண்ணப்பங்களையும் ஜெபங்களையும் வேண்டுதல்களையும் ஸ்தோத்திரங்களை பண்ணவேண்டும். நாம் எல்ல பக்தியோடும் நல்லொழுக்கத்தோடும் கலக்கமில்லாமல் அமைதலுள்ள ஜீவனம் பண்ணும்படிக்கு ராஜாக்களுக்காகவும் அதிகாரமுள்ள யாருக்காகவும் அப்படியே செய்யவேண்டும்" (1. திமோத்தேயு -2:1,2). பிறருக்காக ஜெபிக்கும்போது பிறர் செய்யும் தவறுகள், அவர்களது முரண்பாடான செயல்கள் நம்மை நோகச்செய்யாது. மட்டுமல்ல அதுதான் கிறிஸ்து கூறிய , "தன்னைத்தான் நேசிப்பதுபோல பிறரையும் நேசிப்பது" எனும் மேலான ஆவிக்குரிய நிலைக்கு நம்மை இட்டுச்செல்லும். 

ஊழியர்களுக்காகவும் / ஊழியங்களுக்காகவும் ஜெபிக்க வேண்டும்  

கிறிஸ்துவின் சுவிசேஷத்தைச் சுமந்து செல்லும் ஊழியர்களுக்காகவும் அவர்கள் சொல்லும் சுவிசேஷ அறிவிப்புகள் மக்கள் மனதில் மாற்றத்தை ஏற்படுத்தவேண்டும் என்றும் நாம் ஜெபிக்கவேண்டும். அவர்களது ஊழிய தேவைகள் சந்திக்கப்படவும் ஜெபிக்கவேண்டும். பவுல் அடிகள், "திருவசனம் செல்லும்படியான வாசலை தேவன் திறந்தருளும்படி எங்களுக்காகவும் வேண்டிக்கொள்ளுங்கள்"  (கொலோசெயர் -4:4) எனக் கூறுவது கவனிக்கத்தக்கது. பவுல் போன்ற மிகப்  பெரிய ஊழியர்களுக்கே மக்களது ஜெபங்கள் தேவைப்பட்டதானால் நமக்கு அது எவ்வளவு தேவை!

சந்தேகப்படாமல் ஜெபிக்கவேண்டும், தேவ சித்தம் நிறைவேற ஜெபிக்கவேண்டும் 

நமது விசுவாசத்துக்கு பெரும் தடையாக இருப்பது சந்தேகம். ஜெபிக்கும்போது நமது ஜெபம் கேட்கப்படுகிறது எனும் நிச்சயம் நமக்கு வேண்டும். தேவனோடு தொடர்பில் இருந்தால்தான் அது முடியும். அல்லது ஏதோ அரற்றுவதுபோல கொஞ்சநேரம் உளறுவதாகத்தான் நமது ஜெபம் இருக்கும். ".........எவ்வளவாகிலும் சந்தேகப்படாமல் விசுவாசத்தோடு கேட்கக்கடவன். சந்தேகப்படுகிறவன் காற்றினால் அடிபட்டு அலைகிற கடல் அலைக்கு ஒப்பாயிருக்கிறான். அப்படிப்பட்ட மனுஷன் தான் கர்த்தரிடத்தில் எதையாகிலும் பெறலாமென்று நினையாதிருப்பானாக" (யாக்கோபு - 1:6,7). ஆனால் சந்தேகமில்லாமல் ஜெபித்தாலும் சில வேளைகளில் உடனே தேவன் நமது வேண்டுதல்களைக் கேட்பதில்லை.  காரணம் பலவாக இருக்கும். தேவன் நம்மை மேலும் விசுவாசத்தில் திடப்படுத்த  விரும்பலாம், அல்லது நாம் கேட்பது தேவ சித்தத்துக்கு எதிரானதாக இருக்கலாம்.  தேவனோடு நெருக்கமான  தொடர்பிருந்தால்தான் இது முடியும். எனவே நாம் எப்போது ஜெபித்தாலும்  அவரது சித்தத்துக்கு ஒப்புக்கொடுத்தே ஜெபிக்கப் பழக வேண்டும்.

தனது பாடுகளின் முன் இயேசு கிறிஸ்து கெத்சமெனி தோட்டத்தில் ஜெபிக்கும்போது இப்படித்தான் ஜெபித்தார், "பிதாவே , உமக்குச் சித்தமானால் இந்தப் பாத்திரம் என்னைவிட்டு நீங்கும்படிச் செய்யும்; ஆயினும் என்னுடைய சித்தத்தின்படியல்ல , உம்முடைய சித்தத்தின்படியே ஆகக்கடவது என்று ஜெபம் பண்ணினார்" (லூக்கா- 22:42).

மேலும் தேவ சித்தமில்லாமல் நமது சுய விருப்பத்தை நிறைவேற்ற ஜெபிப்பதால் பல வேளைகளில் நாம் வேண்டுவதை பெற்றுக்கொள்ளாமல் இருக்கிறோம். "நீங்கள் விண்ணப்பம்பண்ணியும், உங்கள் இச்சைகளை நிறைவேற்றும்படி செலவழிக்கவேண்டுமென்று தகாத விதமாய் விண்ணப்பம் பண்ணுகிற படியால் பெற்றுக்கொள்ளாம லிருக்கிறீர்கள்"  (யாக்கோபு - 4:3).

மேலும் நமது குற்றங்குறைகளை யாருக்கு எதிராக குற்றம் செய்தோமோ அவர்களிடம் அறிக்கையிட்டு ஜெபிக்கவேண்டும். "நீங்கள் சொஸ்தமடையும்படிக்கு உங்கள் குற்றங்களை ஒருவருக்கொருவர் அறிக்கைபண்ணி ஒருவருக்காக ஒருவர் ஜெபம் பண்ணுங்கள் "  (யாக்கோபு - 5:16).

எனவே சிறப்பான ஜெபம் என்பது .....

* இருதயத்தை தேவ சந்நிதியில் ஊற்றி ஜெபிப்பது
* தன்னைத் தாழ்த்தி ஜெபிப்பது
* அந்தரங்கத்தில் ஜெபிப்பது
* பெருமையில்லாமல் ஜெபிப்பது
* எப்போதும் எந்த வேலை செய்தாலும் ஜெப சிந்தையுடன்      இருப்பது
* பிறரை மதித்து அவர்களது தேவைகளை சந்தித்து ஜெபிப்பது
* தனக்காக மட்டுமல்லாது பிறருக்காகவும் ஜெபிப்பது
* சுய இச்சையை நிறைவேற்ற என்று ஜெபியாமலிருப்பது
* பிறருக்கு விரோதமாய் செய்த  செயல்களை அறிக்கையிட்டு ஜெபிப்பது
* தேவ சித்தம் அறிந்து ஜெபிப்பது
* தேவ சித்தம் நிறைவேற ஜெபிப்பது

ஆம் அன்பானவர்களே, "நீதிமான் செய்யும் ஊக்கமான வேண்டுதல் மிகவும் பெலனுள்ளதாயிருக்கிறது "  (யாக்கோபு - 5:16).









        
         

Seven Things We Stand For - Zac Poonen

Brief history of the Twelve Apostles

The Apostle Simon (Peter)

It has been said that the apostle Peter was a slender person.  He was of a middle size, inclining to tallness, and that his complexion was pale (almost white.)  It has, also, been said that he had a short, thick, curled beard, thin eyebrows (or no eyebrows at all.) Another description of the apostle Peter is that his eyes were black, but flecked with red due to frequent weeping.

Peter was born in Betsaida (in Galilee, Israel.)   By profession, he was a fisherman.  His father (also a fisherman) was named Jona; his brother, the apostle Andrew.  He and his brother (Andrew), along with their partners (the apostles James and John) were fishermen on the Sea of Galilee.  Zebedee (the father of James and John) was also a partner.

So firm was Peter's faith that Jesus gave him the name of Cephas, meaning, in the Syriac language, a rock (Peter is the Greek translation of Cephas.)

The house, in which Peter lived, in Capernaum, is still standing; in the 5th century AD, however, a Christian church was constructed over it.

Peter is, also, the one who prompted the disciples to choose a replacement to take over the apostolic ministry of Judas Iscariot (after Judas' betrayal of Christ Jesus.)

Peter was called by the apostle Paul a "pillar" of the Church.  It was, also, believed by the crowds that the mere casting of his shadow upon the sick was capable of bringing about miraculous healing.

After being imprisoned several times in Jerusalem (because of his faith), Peter left with his wife and possibly others.  It is believed that he ministered (in Babylon) to the Jewish colonists there.  It is, also, believed to be his location when he wrote his first epistle (1 Peter.)

Peter eventually went to Rome.  While there, it is believed that John Mark (the writer of the Gospel of Mark) served as his translator (as he preached.)  There is a Church tradition which says that "Mark the disciple and interpreter of the apostle Peter wrote a short gospel at the request of the brethren at Rome, embodying what he had heard Peter tell."  Thus Peter was the source of the Gospel of Mark. 

  

According to Church tradition, the Roman Emperor Nero, publicly announcing himself the chief enemy of God, was led in his fury to slaughter the Apostles.  Because of this persecution, Peter was crucified upside down while in Rome.

Of the final days of the apostle Peter in Rome, Italy, Jowett wrote that Peter was cast into a horrible prison called the Mamertine.  For nine months, in absolute darkness, he endured monstrous torture manacled to a post.  In spite of all the suffering Peter was subjected to, however, he converted his jailers, Processus, Martinianus, and forty-seven others.

Peter met his death at the hand of the Romans in Nero's circus, 67AD.

The Apostle Andrew

It has been said that the apostle Andrew's father's name was Jona and his mother's name, Joanna. Like their father, Andrew and Peter were also fishermen on the Sea of Galilee.  In fact, the apostles Andrew, Peter, James and John were all partners in a fishing business prior to being called by Jesus to follow Him.

Andrew was the first of the Apostles to follow Jesus and just as John the Baptist introduced Jesus to the nation of Israel, so Andrew is noted for having introduced Jesus to individuals. The apostle Peter became the fisher of men in masse where Andrew was a fisher for individuals.

In his latter ministry, it is believed that Andrew went to the foothills of the Caucasus mountains (present day Georgia in Eastern Europe.)  While there, he preached to the Scythians as far as the Caspian Sea.

He also went to Byzantium which is present day Istanbul in Turkey and from there, to Greece.  In fact, he traveled to Thrace and Macedonia, down through the Corinthian Gulf to Patros; it was in Patros that Andrew was martyred.

In the church of St. Andrew in Patros, Greece, there is a book written in Greek which sheds light on his martyrdom.  The following is written: "Aigeatis who was the governor of Patros became enraged at Andrew for his preaching and ordered him to stand before the tribunal in his attempt to do away with the Christian Faith.  When Andrew resisted the tribunal, the governor ordered him crucified.  Andrew remained tied to the cross with thick tight ropes for three days and his last words were: "Accept me, O Christ Jesus, whom I saw, whom I love, and in whom I am; accept my spirit in peace in your eternal realm."

An ancient writer also speaks of the apostle's martyrdom as such: "Andrew hung upon the cross three whole days, suffering dreadful pain but continuing constantly to tell the people around him of the love of Jesus Christ.  The people, as they listened to him, began to believe his words and asked the governor to let him be taken down from the cross.  Not liking to refuse them, he at last ordered the ropes to be cut but when the last rope was severed, the body of the apostle fell to the ground quite dead."

It is believed that Andrew died on the last day of November, 69 AD.

The Apostle James (Son of Zebedee)

Of the three apostles who comprised the inner circle of Jesus' disciples (Peter, James and John), we know the least about the apostle James.  We do know, however, that the apostle James was the eldest brother of the apostle John and that their father's name was Zebedee (their mother's name was Salome.)

James, his brother John, Peter and Andrew were all partners in a fishing business prior to being called by Christ Jesus to follow Him.  Zebedee was, also, a partner in the business.

There is some evidence that James was the first cousin of Jesus the Messiah and had been acquainted with Him from infancy.  It is believed that his mother Salome was the sister of Jesus' mother Mary.

Not much is known of his ministry after Jesus' resurrection.  It is believed, however, that he lived another 14 years before his martyrdom.  In fact, the apostle James was the first apostle to suffer martyrdom.  By order of Herod Agrippa I, James was beheaded in Jerusalem about the feast of Easter, 44 AD.

It is believed that within this 14 year period, James visited the Jewish colonist and slaves in Spain to preach the Gospel.

It has been said that when the apostle James was led out to die, a man who had brought false accusations against him walked with him to the place of execution.  He had doubtless expected to see James looking pale and frightened but he saw him, instead, bright and joyous, like a conqueror who had won a great battle.  The false witness greatly wondered at this and became convinced that the Savior in whom the prisoner by his side believed must be the true God or He could not impart such cheerfulness and courage to a man about to die.  The man himself, therefore, became a convert to Christianity and was condemned to die with James the apostle (both were consequently beheaded on the same day and with the same sword.)

The Apostle John

John was the brother of the apostle James; he was also the son of Zebedee (a fisherman of Galilee.)  His mother's name was Salome who is believed to be a sister of Jesus' mother Mary.

John, his brother James and the apostles Peter and Andrew were all partners in a fishing business prior to their calls by Jesus to follow Him (Zebedee was also a partner.)

It is said that John owned a home in Jerusalem and that it is possible that the interview Nicodemus had with Jesus was held there.

The apostle John rose to a position of influence within world-wide Christianity and shortly before the destruction of Jerusalem by the Romans in 70 AD, he moved to Ephesus (in modern day, Turkey.)  He became the pastor of the church in Ephesus and had a special relationship with other churches in the area (as we know from the letters to the Seven Churches in Asia, in the book of Revelation.)

John's brother, James, was the first of the apostles to die; on the other hand, John was the last.  All of the apostles met a violent death, however, John died peacefully in Ephesus (at an advanced age, around the year 100 AD.)

There is a church tradition, which says, that while John was living in Ephesus, John had with him Mary, the mother of Jesus, for a few years.

While in Ephesus, by order of the Roman emperor Domitian, John was exiled to an island called Patmos.  In what is known as the cave of the Apocalypse (located on this island), the sacred text of the book of Revelation was given to the apostle John by Jesus (it is here that John recorded what is written in the New Testament book of Revelation.)

When he was released from exile, he returned to Ephesus and lived till the time of the Roman emperor Trajan. 

It is said that John, "Founded and built churches throughout all Asia, and worn out by old age, died in the sixty-eight year after our Lord's passion and was buried near the same city (Ephesus)."

There is a church tradition, which says, that when John was evidently an old man in Ephesus, he had to be carried to the church in the arms of his disciples.  At these meetings, he was accustomed to say no more than, "Little children, love one another!"  After a time, the disciples wearied at always hearing the same words, asked, "Master, why you always say this?" "It is the Lord's command," was his reply. "And if this alone be done, it is enough!"

There is, also, a Church tradition which says that John was in Rome for a time.

The Apostle Philip

How did a Jew get a name such as the Greek, "Philip?"  It's possible that he was named in honor of Philip the Tetrarch who had, some ten years before his birth, done much to raise the status of the region of his birth (Bethsaida in Galilee, Israel.)  Philip was said to be of the Jewish tribe of Zebulon.

It is believed that after the ascension of Christ Jesus, Philip traveled into Scythia (south Russia) and remained there for twenty years preaching the Gospel.  

Eventually, in the company of the apostle Bartholomew, the apostle Philip went to Asia Minor and labored in Hierapolis, near Laodicea and Colosse, in what is modern day Turkey.

While in Hierapolis, it is said that the wife of the Roman proconsul was healed by the apostles Philip and Bartholomew, that she became a Christian and that her husband ordered Philip and Bartholomew to be put to death by crucifixion.  Philip was crucified, however, Bartholomew escaped martyrdom, when for some special reason, the magistrates caused him to be taken down from the cross and dismissed.  Philip's tomb is still to be found in the Turkish city of Hierapolis.

There is a belief that the apostle Philip, also, ministered to the Gaul's in France; this cannot be confirmed, however.  He is the only Apostle whom Church tradition associates with France, however.

The body of Philip was acquired from Hierapolis by Pope John the Third (560-572 AD) and interred in a church in Rome (the Church of the Holy Apostles Philip and James the Less.)  Philip was around 87 years of age when martyred in Hierapolis.

The Apostle Bartholomew

Bartholomew is said to have had black curly hair, white skin, large eyes, a straight nose, hair that covered his ears and a long grizzled middle height beard.  He is ,also, said to have worn a white robe with a purple stripe and a white cloak with four purple gems at the corners.  For twenty-six years he wore these and it is said that they never grew old.  In fact, It was also reported, that his shoes lasted the same as his clothing.

Of Bartholomew, it is said that he prayed a hundred times a day and a hundred times a night.  It is also said that his voice was like a trumpet, angels waited upon him, and that he was always cheerful and knew all languages.

In the company of the apostle Philip, the apostle Bartholomew went to Asia Minor and labored in Hierapolis, near Laodicea and Colosse, in what is modern day Turkey.

While in Hierapolis, it is said that the wife of the Roman proconsul was healed by the apostles Philip and Bartholomew, that she became a Christian and that her husband ordered Philip and Bartholomew to be put to death by crucifixion.  Philip was crucified, however, Bartholomew escaped martyrdom, when for some special reason, the magistrates caused him to be taken down from the cross and dismissed.  From there, Bartholomew went eastward to India and then to greater Armenia.  He labored in the area around the south end of the Caspian Sea.

A popular tradition among the Armenians is that the apostle Jude (Thaddaeus) was the first to evangelize their region throughout the years of 43 to 66 AD and that the apostle Bartholomew joined him in 60 AD.

It is also said that Bartholomew carried with him a copy of the apostle Matthew's Gospel.  This copy was reported to have been found at a later time and a converted stoic philosopher by the name of Pantaenus is said to have brought it to Alexandria.

The modern name of the district where Bartholomew died is Azerbaijan and the place of his death, called in New Testament times Albanopolis, is now Derbend which is on the west coast of the Caspian Sea.

The apostle Bartholomew is said to have been martyred in the year 68 AD.

The Apostle Thomas

The apostle Thomas was also known as Didymas (the twin.) As to who his twin was, it's not known.   By trade, he was a fisherman and a native of Galilee in Israel.

After the resurrection of the Lord Christ Jesus, Thomas went to Babylon; it is believed that he established the first Christian church there.

Thomas is also known to have gone to Persia and from there he went to India and preached the Gospel making many converts.  It is believed that Thomas arrived in India no later than 49 AD.

It is also believed that the apostle Thomas evangelized as far as China, and while in India, he suffered martyrdom (he was killed with a lance and buried in Mylapore, India, which is now a suburb of Madras.)  It is believed that he died on the 21st of December.

The apostle Thomas is said to have been a fearless evangelist and a great builder of churches.

The Apostle Matthew

The apostle Matthew, also called Levi, was the son of Alphaeus and the brother of the apostle James the Less, or, James, son of Alphaeus.

By profession, Matthew was a tax collector before being called by Jesus to follow Him.

Matthew probably remained in the Holy Land, as tradition says, for 15 years and after this, encouraged by the reports of the success of other Christian leaders among the Jews (the Diaspora) and also among the Gentiles, he went forth on several missionary journeys.  It is certain that he went to Persia and the mysterious area in Persia known as "Ethiopia." It is also possible that he traveled to the Ethiopia in Africa as the Roman Catholic tradition indicates and there is also a belief that Matthew was martyred in Egypt upon his return from Ethiopia in Africa but this is not certain.  There is a tradition which says that Matthew was martyred in Parthia.

Matthew was a gifted writer, an ardent disciple, and was perhaps the best educated of any of the Twelve Apostles.  He was the writer of The Gospel of Matthew.

The Apostle James  ( The Son of Alphaeus )

The apostle James ( the son of Alphaeus), who is also called "Less" or "Younger," was a brother of the apostle Matthew and the son of Mary.  Which Mary is not altogether certain though she seems to be the wife of one Cleopas (Cleophas), which may have been another or second name for Alphaeus.

James was a native of Capernaum (located on the northwestern shores of the Sea of Galilee in Israel.)  It is believed that he was from the Jewish tribe of Levi, however, this is not certain.

Not much is known about the latter ministry of of this apostle, however, Aziz S. Atiya, in his "History of Eastern Christianity" says," The seeds of Syrian Christianity had been sown in Jerusalem during the Apostolic age and the contention has been made that the first bishop of the Syrian church was none other than St. James of the Twelve Apostles, identified as 'St. James the Less'."

It has also been said that James (son of Alphaeus) was stoned in Jerusalem for preaching Christ and buried by the Sanctuary.

The Apostle Jude  ( Thadaaeus )

The apostle Jude was believed to be from the Jewish tribe of Judah.  And after the ascension of Jesus, Jude was one of the first apostles to leave Jerusalem for a foreign country.  In fact, it is believed that Jude was one of the first apostles to witness directly to a foreign king, a Gentile.

Jude is believed to have evangelized the area of Armenia associated with the city of Edessa, in company perhaps of the apostle Bartholomew, and for a brief time, with the apostle Thomas.  One can, also, believe that Jude spent his years of evangelization in Syria and northern Persia.  It is likely that he was martyred there and buried in Kara Kalisa near the Caspian Sea, about 40 miles from Tabriz, in modern day Iran.

The Apostle Simon  ( The Zealot  )

The apostle Simon ( the Zealot ) was believed to have left Jerusalem and traveled first to Egypt and then through North Africa to Carthage.  From there he went to Spain and then north to Britain.

There is also a Church tradition which says that he, along with the apostle Jude, were thought to have preached together in Syria and Mesopotamia traveling as far as Persia.  They are also believed to have been martyred there (Simon being sawn into and Jude being martyred with a halberd.)

Another strong Church tradition says that Simon was crucified by the Romans in Caistor, Lincolnshire, Britain and subsequently buried there on May 10, circa 61 AD. 

The Apostle Judas (Iscariot)

Judas Iscariot should be stated "Judas of Kerioth." Kerioth was a small town a few miles south of Hebron.  He was the only one of the Twelve Apostles who was not a Galilean, but a Judean.  His father's name was Simon.

Perhaps the most significant thing that can be said of Judas Iscariot, was, that, in feeling sorrow for his crime of betrayal, he did not seek to atone for his sin to the One (Jesus) whom he had wronged, but , rather, went to his accomplices in crime (the priests) and there sought to set himself aright. Because those whom he had served in his selfishness failed him at the end (the priests), he went out and hanged himself.

The Apostle Matthias

Matthias was chosen as an apostle to take the place of Judas of Kerioth after his betrayal.  It is believed that Matthias was one of the "Seventy" disciples sent out by Jesus (Luke 10:1), however, this cannot be proven.

He, along with the apostles Jude (Thaddaeus), Bartholomew, Simon the Zealot and Andrew are credited by Armenian tradition as the apostles who evangelized Armenia (great peril befell him in the cities of Colchis, Sebastopol and elsewhere.) 

Goliath's Skull Found Near Jerusalem

Goliath's Skull Found Near Jerusalem

'The Kingdom Times, Belfast, May 1994, carried the story of how a leading archaeologist had found Goliath's skull in a valley west of Jerusalem with the stone from David's slingshot still embedded in his forehead! Dr. Richard Martin says the discovery proves that David's battle with the 10-foot giant happened just like the Bible said it did, 1,000 years before the birth of Yahshua.

'This is the archaeological find of the century, if not of all time,' Dr. Martin told reporters at a conference in Jerusalem. 'Many people, including scholars and clergymen, would have us believe that the biblical account of David and Goliath is little more than an interesting piece of fiction,' he said.

'But we found this skull in the valley of Elah, in the foothills of the Judean mountains, where David's battle with Goliath was said to have taken place. Even more intriguing, the skull is HUGE and clearly belonged to a man of ENORMOUS STATUE. 'And if you believe the Bible, you know that Goliath was 9 feet 8 inches tall.

'But the most telling piece of evidence is the small round rock we found embedded in the forehead. The Bible tells that David killed Goliath with a stone flung from a leather sling.

'Dr. Martin found the skull during an archaeological survey 20 miles south-west of Jerusalem on 23rd March, 1993. He and his assistants instantly realized that the find was important; but it was only when they had performed tests which showed the skull to be between 2,900 and 3,000 years old that they began to think they had found the remains of Goliath.

'The Bible places the battle between David and Goliath around 990 B.C., or 1,000 years before the birth of Yahshua,' Dr. Martin said.

'According to the Bible the battle began as a band of Israelites were preparing to fight a band of Philistines in the Valley of Elah.

'At that point in history it was common for enemies to avoid massive casualties by allowing one man fron each side to fight for their respective armies. To quote the Bible, Goliath, challenged the Israelites to 'choose a man and let him come to me. If he be able to fight with me and kill me, then we will be your servants. But if I...kill him, then you will serve us.'

'David answered the challenge and killed Goliath with a single stone thrown from a leather sling. When Goliath hit the ground, David chopped off his head with Goliath's own sword.

'As I said before, the skull that we found had a rock stuck in the forehead. There was also evidence to suggest that the head had been SEVERED from the body by a sharp object, most likely a sword. There can be little doubt that this is Goliath's skull. To be perfectly frank, I'm staking my career on it,' said Dr. Martin.'

-- Michael A. Clark, Wake Up! July/August 1994.

 

Bible Places - Elah Valley, Adullam

Elah Valley

View from 

Azekah

The best view of the valley is from the commanding hilltop of Azekah.  This strategic city was wisely fortified by Rehoboam, and it was one of the last cities to fall to the Babylonians in the invasion of Judah in 586 BC.  The valley below is the location of the battle of David and Goliath.

Elah Tree

The valley gets it name from the Elah tree, a type of oak or terebinth tree.  This large and old Elah tree still remains in the valley, reminding visitors of the day when trees proliferated in the Shephelah (cf. 1 Kings 10:27).

Adullam

Located on the east end of the valley is the site of Adullam.  This place proved to be the perfect place for David to hide in his initial flight from Saul.  As it today rests on the border between pre-1967 Israel and the West Bank, so in David’s day, this site was apparently in “no-man’s land” where he could stay safely out of the path of Saul or the Philistines.

Cave of Adullam

1 Samuel 22 says that David hid in the “cave of Adullam.”  Today there are many caves at the site and it’s not clear which one or ones David used, as many have been used and modified in the years since.  While he was here, 400 men who were in debt, distress or discontent, gathered around David.

View of Valley from Socoh

This panoramic view of the Elah Valley from the south is an approximate view of what the Philistine army saw as they faced the Israelites in the battle commonly known as “David vs. Goliath.”  The Philistines were encamped on the south side of the valley and King Saul’s forces occupied the hill on the northern side.

Money Minded Christian Ministries (Video)

ஆதாம் ஏவாளை தேவன் நன்மை தீமை அறியும் மரத்தினால் சோதித்தது ஏன் ? (வீடியோ)